Peles rodraes del cielu,
-zancada y zancobiellada-,
ente ñubarrones prietos,
y coles riestres del verde
l'aire xelón xugaba
socolliñando les fueyes
fresques na madrugada.
La primavera tovía
(vien despaciu) nun llegaba
y l'aire xelón sí llegaba.
La floriquina rosada
nun s'atreve abrir dafechu
les ventanines del alma,
ente'l verde aforfugáu
la color entrestalla.
Ente'l verde enfocicáu
la cabecina doblada.
Del llibru Antoloxía Lliteraria espublizáu por Alborá Llibros nel añu 2002.
¡¡Maravillosa!!
ResponderEliminarUna lección de amor a la Naturaleza, de ternura, de concimiento de lo que amamos porque nos nació y nos vive.
Maestras como ella serán SIEMPRE nuestro espejo.