"Ellí viven toos xuntos.
Son collacios, son amigos.
Duermen, sueñen col silenciu.
Tol día musicando,
musiquen lo musical,
musical, musicaleru.
Musiquen per tol campu.
Semen notes sin parar:
redondes, blanques y negres,
corchees, semicorchees,
n'harmonía col compás.
Les fuses, les semifuses.
Toes xueguen a cantar:
DO, RE, MI, DO, RE, FA, DO, RE, MI, FA..."
Lleendo esti llibru d'Esther García descubrimos un montón de coses interesantes sobre los habitantes de Musial-Landia. Cuenta l'autora que la nota Do ye redonda como'l Sol, tien la voz ronca y ta namorada del Saxofón. La Fa duérmese nos brazos de la Pandereta y la Mi ye una mimosona. Tamién fala que'l Vigulín, fíu de Vigulinón y de Vigulina-ina, canta sones de primavera y cortexa a la Xiblata en ca La Xiblatera.
Les ilustraciones son d'Ánxelu González. Fai tiempu entrevistámoslu nel Parque Ferrera d'Avilés onde cuasi morremos de fríu. Podéis escuchar el soníu del vientu acompañando les pallabres y ver los distintos planos que se ficieron a la gueta'l sol. Si queréis conocer más trabayos d'esti ilustrador nun dexéis de visitar el so blogue y la Galería de la Biblioteca.
No hay comentarios:
Publicar un comentario